Bezpieczna jazda rowerem, nawet po drogach, nie musi być wcale taka trudna. Trzeba tylko pamiętać o kilku zasadach – a przynajmniej ja mam kilka, których się trzymam i na razie wychodzę na tym bardzo dobrze. Oczywiście sama bezpieczna jazda rowerem nie zawsze wystarczy – nigdy nie wiemy, kiedy trafi się ktoś, kto swoją decyzją Wśród badanych rowerzystów odsetek ten wynosi 0,5%. Podsumowując, pozytywne skutki jazdy na rowerze i samej jazdy na rowerze są niepodważalne. Nie powoduje ona niepłodności, zaburzeń erekcji czy raka prostaty, ale nieprawidłowa pozycja na rowerze może powodować problemy z drętwieniem w okolicach narządów płciowych. z mojego punktu widzenia wyglada to tak - jezdzac sporo na rowerze, czyli minimum 10h tygodniowo nie da sie utrzymac ZBEDNEJ masy miesniowej, przez co bez wzgledu na budowe i predyspozycje nie przekroczymy proporcji typu 190cm i 85kg wagi -> jesli zaczynajac jazde rowerem zaczyna przy takim wzroscie od 110kg, to niemal na 100% jest sztucznie nabity miesniem, albo grubawy, wiec oczywistym jest Jazda na rowerze wpływa pozytywnie na funkcjonowanie stawów – niestety efekt ten jest ograniczony głównie do dolnych partii ciała. Konsekwentne wykonywanie ruchów nogami bez nagłych zmian obciążeń – szczególnie bez uderzeń występujących w czasie biegania – ma wręcz działanie rehabilitacyjne. Przy spaniu na wznak kręgi lędźwiowe są uciskane z siłą od 15 do 25 kg (zależy od wagi od płci), dlatego warto zwrócić uwagę by ręce trzymać luźno po bokach – nie wkładać pod głowę czy pod kręgosłup w lędźwiowej części (szczególnie wtedy gdy boli, a podparcie dłonią daje pozorne uczucie ulgi). Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Kręgozmyk jest dysfunkcją, która dotyczy zaburzenia fizjologicznego ustawienia kręgów. W zdrowym układzie ruchu kręgi są ustawione jeden pod drugim. W kręgozmyku jeden krąg ześlizguje w kierunku przednim lub tylnym. Problem kręgozmyku dotyczy najczęściej odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Anatomia i uszkodzenia Kręgosłup człowieka jest zbudowany z 33 kości – kręgów nałożonych jeden na drugi, tworzących rusztowanie dla całego tułowia. Jest on podzielony na odcinki: szyjny, piersiowy, lędźwiowy, krzyżowy, guziczny. Każdy odcinek posiada swoją naturalną krzywiznę w kształcie łuku (widoczną, gdy patrzymy na kręgosłup z boku). W odcinku szyjnym i lędźwiowym mamy lordozę (część wypukła krzywizny skierowana do przodu). W pozostałych odcinkach mówimy o kifozie (część wypukła skierowana do tyłu). Zadaniem krzywizn jest lepsza amortyzacja i rozkład obciążeń działających na kręgosłup. Kręgi każdego odcinka kręgosłupa posiadają wyjątkową budowę, która umożliwia spełnianie określonego zadania w danym segmencie. Jednocześnie posiadają cechy wspólne, bez których niemożliwe byłoby dopasowanie każdej części kręgosłupa. Należą do nich m. in. : trzony, łuki czy wyrostki stawowe. Kręgi łączą się ze sobą dzięki: krążkom międzykręgowym (dyskom), które znajdują się między trzonami kręgów, przypominającym poduszki amortyzujące,stawom międzykręgowym, które składają się z dwóch powierzchni stawowych połączonych torebką stawową,więzadłom przypominającym niewielkie linki, które łączą kręgi z każdej strony. Za utrzymanie kręgosłupa w pozycji pionowej oraz ruchy w różnych płaszczyznach odpowiadają mięśnie kręgosłupa. Wyróżniamy mięśnie, które leżą powierzchownie (obejmują znaczną część kręgosłupa, ich napięcie możemy wyczuć) oraz mięśnie głębokie (łączące ze sobą głównie sąsiadujące kręgi). W odcinku lędźwiowo-piersiowym za prawidłowe ustawienie kręgów oraz zmniejszenie przeciążeń odpowiedzialny jest system stabilizacyjny. Należy do niego przede wszystkim: głęboko położony mięsień poprzeczny brzucha (jest jak pas stabilizujący dolny tułów), mięsień wielodzielny oraz mięśnie dna miednicy. W przypadku przesunięcia kręgów mamy do czynienia z dwoma różnymi problemami: Kręgoszczelina: przerwanie ciągłości kręgu w miejscu łuku kręgowego. Przerwanie może być jednostronne lub dwustronne. Wyróżniamy dwa czynniki, które muszą zaistnieć, aby nastąpiło przerwanie łuku: – anomalia anatomiczna: brak zespojenia łuku lub osłabiona wytrzymałość na obciążenia w wyniku zaburzeń wrodzonych (dysplazja) – naprężenia i napięcia mechaniczne w pozycji stojącej powodujące przeciążenia w tylnej części kręgosłupa, poprzez wielokrotnie powtarzane przeprosty kręgosłupa lub silny uraz Kręgozmyk: ześlizg kręgu w stosunku do kręgu sąsiedniego. Uszkodzenie kręgu (kręgoszczelina) i kręgozmyk często opisywane są jako jedna jednostka chorobowa choć nie oznaczają tego samego. W praktyce u około połowy pacjentów powstaje kręgozmyk w wyniku obustronnej kręgoszczeliny. Ześlizgowi najczęściej ulega czwarty lub piaty kręg lędźwiowy. Może również dojść do sytuacji gdzie krąg zsuwa się pomimo braku kręgoszczeliny jest to związane z duża niestabilnością segmentu ruchowego kręgosłupa. W zależności od stopnia przemieszczenia kręgu wyróżniamy 4 stopnie kręgozmyku: I gdy krąg przemieszcza się do o mniej niż ¼ szerokości trzonu II gdy krąg przemieszcza się do o mniej niż ½ szerokości trzonu III gdy krąg przemieszcza się do o mniej niż ¾ szerokości trzonu IV gdy krąg przemieszcza się do o ponad ¾ szerokości trzonu Objawy Do najczęstszych objawów kręgozmyku przedniego należą: ból miejscowy w okolicy odcinka lędźwiowo-krzyżowego (początkowo ból występuje tylko po wysiłku, z czasem w jego trakcie. W zmianach zaawansowanych nawet w spoczynku. Czasem największe nasilenie objawów występuje po długim odpoczynku, np. po nocy),ból promieniujący do pośladka, uda, łydki lub stopy (w wyniku ześlizgu kręgu może dojść do ucisku korzenia nerwowego co powoduje zaburzenia czucia, ból, drętwienie, osłabienie i zaniki mięśniowe),nadmierne napięcie mięśni przykręgosłupowych (w wyniku obronny przed dalszym zsuwaniem się kręgu),osłabienie siły mięśniowej (wynikające z przewlekłych dolegliwości bólowych i oszczędzania się pacjenta),objaw schodka (przebieg linii kręgów patrząc z boku jest nierówny, jeden wyrostek kolczysty może nadmiernie wystawać a sąsiedni może nie być wyczuwalny. Często dochodzi w tym miejscu do lekkiego wciągnięcia skóry,możliwe pogłębienie lordozy lędźwiowej (takie ustawienie może wpływać na zmianę sylwetki pacjenta – brzuch mocniej wysunięty do przodu). Kręgozmyk przedni może przebiegać również bezobjawowo, a pacjenci dowiadują się o nim, gdy wykonają zdjęcie RTG. W okolicy lędźwiowo-krzyżowej, gdzie najczęściej występuje kręgozmyk nie ma rdzenia kręgowego, więc nie ma ryzyka jego uszkodzenia. Na tym poziomie może się jednak rozwinąć zespół ogona końskiego, który objawia się m. in.: niedowładem mięśni, zaburzeniami czucia oraz oddawania moczu. Przyczyny Istnieje wiele przyczyn powstania kręgozmyku. Do głównych z nich możemy zaliczyć: – wady wrodzone: Anomalia budowy łuku kręgowego (najczęściej występuje w odcinku lędźwiowym). – mechaniczne przeciążenia i powtarzające się mikrourazy kręgosłupa: Powodują one powstanie pęknięć, które z czasem tworzą kręgoszczelinę. Taka sytuacja najczęściej dotyczy sportowców zawodowych oraz osób ciężko pracujących fizycznie. – zaburzenia ukształtowania krzywizn kręgosłupa: Dotyczy to głównie lordozy lędźwiowej (wygięcie łuku skierowane do przodu). W przypadku pogłębienia lordozy (hiperlordozy) dochodzi do znacznego obciążenia łuków kręgowych, szczególnie ostatnich kręgów lędźwiowych (L4 i L5). – urazy: Zarówno w wyniku urazów komunikacyjnych, upadków z wysokości, a także urazów sportowych (jazda konna, jazda na rowerze, jazda na motorze, gimnastyka, rugby, sporty walki) może dojść do złamania łuku kręgu, co może doprowadzić do powstania kręgozmyku. – choroba zwyrodnieniowa: Najczęściej procesom zwyrodnieniowym ulegają krążki międzykręgowe, które w wyniku starzenia obniżają się. Taka sytuacja powoduje niestabilność kręgosłupa, a to stwarza warunki do zsunięcia się kręgu bez uszkodzenia łuku kręgowego. – choroby powodujące osłabienie struktury kostnej: nowotwory, choroba Pageta, wrodzona łamliwość kości. – błąd jatrogenny: W wyniku przeprowadzonej operacji kręgosłupa. – hypermobilność: Jest to wrodzone zaburzenie budowy tkanki łącznej, która wpływa na budowę wszystkich stawów. W wyniku hipermobilności dochodzi do występowania zbyt dużej ruchomości stawowej, co podczas przeciążeń dnia codziennego oraz urazu zwiększa ryzyku powstania kręgozmyku. – ciąża: zmiany zachodzące w kręgosłupie podczas ciąży, mogą w znaczny sposób przyczynić się do powstania kręgozmyku. Środek ciężkości przesunięty do przodu, zwiększenie lordozy w odcinku lędźwiowym oraz wydzielanie relaksyny, znacząco zwiększają ryzyko wystąpienia niestabilności W przypadku kręgozmyku bardzo istotny jest dokładny wywiad, badanie ruchomości kręgosłupa oraz palpacja bolesnego rejonu kręgosłupa. Podczas badania w odcinku lędźwiowym często widoczny jest charakterystyczny uskok świadczący o obecności kręgozmyku. W trakcie badania powinno się dodatkowo ocenić postawę ciała oraz występowanie ewentualnych objawów neurologicznych w kończynach dolnych (drętwienie, pieczenie, ból elektryzujący, zaburzenia czucia, osłabienie i zaniki mięśniowe). Potwierdzeniem badania są wyniki diagnostyki obrazowej. Kręgozmyk przedni jest bardzo dobrze widoczny na zdjęciu RTG. Ważne, aby zdjęcie zostało wykonane w pozycji stojącej, ponieważ tyko wtedy można określić dokładny stopień kręgozmyku. Lekarz w uzasadnionych przypadkach może rozszerzyć diagnostykę o badanie tomografii komputerowej (TK) lub rezonansu magnetycznego (MR). Diagnostyka różnicowa W okolicy lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa jest wiele innych schorzeń, które należy wykluczyć przed postawieniem ostatecznej diagnozy. Do schorzeń odcinka lędźwiowo-krzyżowego przypominających w swych objawach kręgozmyk należą m. in.: – zmiany zwyrodnieniowe stawów międzykręgowych – dyskopatia – dysfunkcja stawów krzyżowych-biodrowych – złamania kręgosłupa – przeciążenia mięśniowe w obrębie kręgosłupa Ból w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa mogą świadczyć również o chorobach, które są umiejscowione poza kręgosłupem takich jak: – schorzenia układu pokarmowego – choroby nerek – problemy ginekologiczne Leczenie W kręgozmyku przednim strategia leczenia jest zależna od stopnia przemieszczenia kręgu. W przypadku pierwszego i drugiego stopnia kręgozmyku oraz braku objawów neurologicznych stosuje się leczenie zachowawcze (rehabilitacja+profilaktyka). Należy pamiętać, że leczenie zachowawcze nie ma na celu korekcji kręgozmyku a jedynie pomoc w zatrzymaniu lub spowolnieniu postępowania niestabilności (w oczekiwaniu na ewentualny zabieg operacyjny). W przypadku rozpoczęcia rehabilitacji kluczowa jest profilaktyka przeciążeń. Pacjenci z kręgozmykiem nie powinni dźwigać ciężkich przedmiotów oraz wykonywać prac związanych z użyciem dużej siły mięśniowej. Zaniedbania profilaktyki przeciążeń mogą powodować powiększanie kręgoszczeliny i dalszy ześlizg kręgu. Proces rehabilitacji warto rozpocząć od pracy nad stabilizacją. Jest to bardzo ważny element terapii. Ćwiczenia stabilizacji wymagają dużo cierpliwej pracy zarówno w gabinecie fizjoterapeuty jak i w domu. Terapia powinna być skupiona przede wszystkim na stabilizacji centralnej. Stabilizacja centralna to kontrola mięśni głębokich tułowia odpowiedzialnych za „centrum” naszego ciała (regionu miedniczno-lędźwiowego). Do mięśni tych zaliczamy m. in. mięsień poprzeczny brzucha, mięsień wielodzielny, mięsień skośny wewnętrzny brzucha, mięśnie dna miednicy oraz przeponę. To właśnie te mięśnie zapewniają nam prawidłową stabilizację dolnego tułowia. W przypadku kręgozmyku celem ćwiczeń stabilizacyjnych będzie zmniejszenie ryzyka postępowania niestabilności w przypadku przeciążeń dnia codziennego i urazów. W przypadku ograniczenia ruchomości segmentów znajdujących się powyżej i poniżej kręgozmyku konieczna może być poprawa zakresów ruchomości. W przypadku kręgosłupa kluczowa jest prawidłowa ruchomość wszystkich jego odcinków oraz obręczy barkowej i biodrowej. Należy pamiętać, że ograniczenie jednego rejonu zawsze będzie wpływało niekorzystnie na sąsiedni. W przypadkach dużego ześlizgu (stopień trzeci i czwarty kręgozmyku), korzystne mogą być pozycje korekcyjne. Są to pozycje przyjmowane w leżeniu, które wpływają na zmniejszenie sił powodujących ześlizg kręgu. Pozycje korekcyjne nie spowodują „nastawienia kręgów” ale mogą łagodzić objawy bólowe w oczekiwaniu na zabieg operacyjny. W nauce przyjmowania pozycji korekcyjnych może pomóc tylko doświadczony fizjoterapeuta. Fizykoterapia Fizykoterapia w przypadku kręgozmyku będzie stanowiła uzupełnienie terapii. Jej celem jest obniżenie bólu, rozluźnienie napiętych mięśni oraz łagodzeniu stanu zapalnego. W przypadku rehabilitacji pooperacyjnej przeciwwskazaniem do, niektórych zabiegów są metalowe elementy wstawiane podczas operacji. Jeśli nie ma przeciwwskazań korzystne może być zastosowanie: elektroterapii, ultradźwięków, laseroterapii, termoterapii (okłady ciepłe), fototerapii (lampy rozgrzewające), hydroterapii (kąpiele wirowe) lub magnetoterapii. Zaopatrzenie ortopedyczne W przypadku kręgozmyku przedniego w odcinku lędźwiowym korzystne może być stosowanie pasa stabilizującego lub sznurówki. Należy jednak pamiętać, że tego typu zaopatrzenie powinno być zakładane tylko w momentach największych przeciążeń, najdłużej przez kilka godzin w ciągu dnia. Każde zaopatrzenie ortopedyczne jest tylko uzupełnieniem procesu rehabilitacji, który usprawnia nasz naturalny system stabilizacji. Ciekawą pomocą są również wszelkiego rodzaju fotele ergonomiczne do pracy i domu. Dobrze dopasowany fotel może zmniejszyć codzienne przeciążenia i wpłynąć na złagodzenie objawów bólowych. Leczenie operacyjne W przypadku postępującego kręgozmyku z objawami neurologicznymi do kończyn dolnych (ból elektryzujący, drętwienie, zaburzenie czucia, osłabienie siły i zaniki mięśniowe) konieczny jest zabieg operacyjny. Celem operacji jest odciążenie struktur nerwowych, repozycja nieprawidłowego ustawienia kręgosłupa oraz stabilizacja. Do wykonania stabilizacji najczęściej używa się prętów i śrub. Ważne by w miarę możliwości otworzyć prawidłowe krzywizny kręgosłupa. O konieczności przeprowadzenia zabiegu operacyjnego decyduje lekarz po ocenie objawów pacjenta, funkcji uszkodzonego kręgosłupa oraz układu nerwowego. Bardzo istotna jest analiza diagnostyki obrazowej. Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny ponieważ zależy od wielu czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń, pionizacji i momencie powrotu do aktywności dnia codziennego powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Głównym celem będzie poprawa stabilności oraz siły w obrębie kręgosłupa, obręczy biodrowej oraz kończyn dolnych. Rokowania W przypadku kręgozmyku przedniego są zależne od stopnia ześlizgu kręgu. Leczenie zachowawcze w przypadku niewielkiego ześlizgu i braku objawów neurologicznych może pomóc w zmniejszeniu dolegliwości bólowych oraz złagodzeniu wtórnych skutków choroby. Pacjent w takim przypadku może żyć z tą dysfunkcją przez bardzo długi czas. Poprzez proces rehabilitacji nie ma jednak możliwości korekcji ustawienia kręgosłupa. W przypadku dużego ześlizgu oraz objawów neurologicznych konieczny jest zabieg do komentowania i zadawania pytań pod artykułem!Przemek Jestem fizjoterapeutą i propagatorem zdrowego stylu życia. Moim celem nr 1 jest powrót pacjentów do sprawności. Pisząc i nagrywając dla Was materiały staram się wskazać właściwą drogę do zdrowia i pokazać ile zależy od Ciebie! wszystkie Ginekologia Ortopedia Neurologia Dietetyka więcej Co robić po ucieknięciu kolana? Witam - podczas gry w pilke "ucieklo" mi kolano - po przeprowadzeniu rezonansu wykryto zerwanie wiązadła ACL i uszkodzenie MCL pierwszego stopnia oraz pęknięcie tylnego rogu łąkotki. Ogólnie kolano nie boli i przechodze rehabilitacje. Czy w moim wypadku wymagana... Z jakim lekarzem skonsultować brak siły w nogach? Witam od jakiegos czasu jezdzadz na rowerze nie mam tzw mocy w miesniach nie mam sily pedalowac wole zejsc z roweru i go prowadzic do tej pory b. Duzo jezdzilem na rowerze ok 20 km dziennie niewiem do ktorego lekarza... Czy na czas jazdy rowerem wskazany jest stabilizator? Dzień dobry, zdiagnozowano u mnie boczne przyparcie rzepki, po regularnych ćwiczeniach zaprezentowanych u fizjoterapeuty bóle ustały i zaprzestałem ćwiczyć, jeżdżę na rowerze (około trzech lat), i nic się do tej pory nie działo, teraz podczas jazdy zaczyna delikatnie boleć (kłuć)... Czy z moim dzieckiem dzieje się coś niepokojącego? Witam, Oliwia ma 5 kilku miesięcy zaczęła się zawieszać traci kontakt z rzeczywistością oczy jakby mętne puste. Sytuacje mają miejsce w domu na spacerze w przedszkolu się to nie odbywa przynajmniej Pani przedszkolaka nie zauważyła ww objawów. Byłam z... Kiedy waga zacznie się zwiększać? K,19 Witam, przez ostatnie kilka miesięcy stosowałam (niestety) bardzo restrykcyjne diety 800 - 1200 kcal. Schudlam w ten sposób 13 kilo i zaczęłam zwiększać kalorie powoli o 50 - 100 co kilka dni. Aktualnie od 2 miesięcy jem 1550 kalorii... Co może znaczyć takie kłucie? Witam jestem po operacji rok czasu po artroskopi i była szyta lakotka przysrodkowa I teraz przy bieganiu lub jeździe na rowerze mam dziwne kucia bol nie do wytrzymania .czy wie ktoś co to może być? Dlaczego dziecko unika kontaktów z innymi? Witam. Jestem mamą prawie 6letniej Igi, u której podejrzewa się zespół Aspergera z racji unikania kontaktu z dziećmi(opinia z psychologiczno-pedagogicznej, psychiatra nie potwierdził). W tej chwili corka ma terapie si i trening słuchowy Johansena. Chodzi 3 rok do przedszkola, z... Jak wzmocnić mięsień uda? Jestem cztery miesiące po rekonstrukcji acl i usunięciu fragmentu łękotki. Wciąż nie osiągnęłam pełnego zgięcia i wyprostu kolana, dlatego utykam podczas chodzenia. Jeden lekarz pozwolił mi na jazdę rowerem w terenie, a drugi kategorycznie zabronił. Chciała bym wzmocnić mięsień czworogłowy... Czy to może być dla mnie groźne? Dzien dobry . Od kilkunastu lat cierpie na ataki tachykardii zatokowej do 170/min ,echo serca lekkie wypadanie platka zastawki mitralnej bez fali zwrotnej,struna rzekoma i widoczna zastawka eusachiusza . EKG wysiłkowe ujemne ,dobra tolerancja wysilku. w holterze ostatnim salwa nadkomorowa... Co robić z takimi spadkami ciśnienia? Dien dobry, jestem po zawale w 2011 roku i udarze niedokrwiennym w kwietniu 2021. Leczę się na nadciśnienie - biorę rano Prestilol 10/10 pół tabletki i Prestarium 5 -1 tabletkę, ponadto Brilique 90 dwa razy dziennie. Polocard 75 rano, Setal... Jak walczyć z tymi napadami głodu? Dzień dobry, potrzebuję pomocy w pewnym problemie. Więc, od marca tego roku jestem na deficycie kalorycznym 1500 kcal. Mam 18 lat, ważę w tym momencie 65 kg i mam 167 cm wzrostu. Wszystko szło naprawdę w dobrą stronę, udało mi... Co oznacza to pieczenie mieśni nóg? Dzień dobry, pojawił się u mnie swego czasu problem z bólem mięśni nóg (z przodu ud oraz w łydkach) występujący jedynie podczas wędrówek po mniejszych lub większych górach - konkretnie tylko przy schodzeniu, kiedy szlak biegnie w dół. Ból ten... . . Poznaj najważniejsze przepisy ruchu drogowego. Na pewno ta wiedza Ci się przyda. Wybrałam najważniejsze rzeczy, tak żebyś miał wiedzę pod ręką – w pigułce. 1. JAZDA: a) drogą rowerową, b) pasem ruchu dla rowerów, -Tak więc, najlepiej jeśli będziesz poruszał się ścieżkami przeznaczonymi dla rowerów, jest to nie dość, że najbezpieczniejsze rozwiązanie, to jeszcze nie przeszkadzają nam – piesi i kierowcy samochodów. – Jeśli korzystasz z drogi zarówno dla rowerów, jak i dla pieszych – koniecznie zachowaj szczególną ostrożność, gdyż pierwszeństwo mają wówczas piesi. 2. CHODNIK: Rowerzysto! Możesz jechać po chodniku, ale tylko w następujących przypadkach: a) Kiedy opiekujesz się dzieckiem, które również jedzie rowerem i nie przekracza 10 roku życia, b) Gdy szerokość drogi dla pieszych wzdłuż ulicy, po której ruch samochodów dozwolony jest powyżej 50 km/h oraz wynosi minimum 2 metry i brak jest drogi bądź pasa dla rowerów, c) Gdy warunki pogodowe są nadzwyczaj uciążliwe i przeszkadzają w prawidłowej i bezpiecznej jeździe po ulicy – np. ulewa, śnieg, gołoledź, gęsta mgła, silny wiatr i inne) – oczywiście musi zachować bezpieczeństwo i ustępować pieszym. 3. BRAK ŚCIEŻKI: A co jeśli brak drogi rowerowej, pasa ruchu itd? – Rowerzysta porusza się po jezdni. 4. TRZYMANIE KIEROWNICY: – Rowerzysto! Masz obowiązek, by chociaż jedną ręką trzymać się kierownicy. 5. NOGI: – Rowerzysto! Masz obowiązek trzymania nóg na pedałach. 6. PRZYSTANEK: – Możesz zatrzymywać się w tzw. śluzie rowerowej. – Masz prawo zatrzymać się przy innych rowerzystach, przed innymi korzystającymi z ruchu drogowego, byś mógł włączyć się do ruchu po prostu szybciej. 7. SIODEŁKO: – Jeśli masz bezpieczne siodełko, możesz je wykorzystać do przewozu dzieci do 7 8. DWA ROWERY OBOK SIEBIE: – Możesz poruszać się jadąc obok kolegi – innego rowerzysty – ale pamiętaj, że najważniejsze jest bezpieczeństwo! 9. SKRZYŻOWANIE: – Rowerzysto! Ty i skrzyżowania – Możesz jechać całym środkiem pasa ruchu, wówczas gdy możesz opuścić dane skrzyżowanie w wielu kierunkach. 10. WYPRZEDZANIE: – Jeśli wyprzedzasz, to wyprzedzaj z prawej strony. 11. LEWA STRONA: – Lewa strona – Jeśli opiekujesz się dzieckiem do 10 masz prawo do jazdy właśnie tą stroną ulicy. 12. PRZEJŚCIE DLA PIESZYCH: – Przejazd po przejściu dla pieszych lub wzdłuż chodnika jest zabronione. 13. POJAZDY W KOLUMNIE: – Ruch pojazdów rowerowych w kolumnie nie może przekroczyć liczby 15. 14. CZEPIANIE SIĘ POJAZDÓW: – Zabronione!!! 15. ALKOHOL: – Piłeś? Nie jedź! 16. TELEFON: – Używanie go podczas jazdy jest zabronione. 17. DOKUMENT: – Jeśli ukończyłeś 18 lat, nie musisz mieć dokumentu uprawniającego Cię do jazdy rowerem. Warto, żebyś miał kartę rowerową, wówczas gdy nie jesteś jeszcze pełnoletni. 18. WYPOSAŻENIE: – Rowerzysto! Pamiętaj! a) sprawność – Twój rower powinien być przede wszystkim sprawny- żebyś nie stwarzał zagrożenia dla siebie i innych. b) oświetlenie – Jest niesamowicie ważne. Uwierz, jeśli nie masz oświetlenia – samochód Ciebie po prostu nie widzi, a zobaczy MOŻE w ostatnim momencie! – NIE WARTO! c) kamizelka odblaskowa – Kierowca samochodu zobaczy Ciebie z dalszej odległości. d) pompka – Przyda się w razie czego ;] e) kask – Jeszcze nie obowiązkowy, ale również wzmacnia nasze bezpieczeństwo. PAMIĘTAJ!!!!! BEZPIECZEŃSTWO JEST NAJWAŻNIEJSZE!!!! Zadanie na dziś: – Przejedź się rowerem – nie musi być daleko, nie musisz poświęcać wiele czasu – 20 – 30 min spokojnie wystarczy na początek. – Nie zapomnij przypomnieć sobie ogólnych przepisów. – Weź ze sobą coś do picia, najlepiej wodę – i uzupełniaj płyny. – Ubierz się odpowiednio do panującej pogody. – Zadzwoń do kolegi/koleżanki i umów się na taką przejażdżkę – razem raźniej 🙂 – Najlepiej przed jazdą i po niej rozciągnij i rozruszaj przede wszystkim nogi. Przed – gdyż przygotujesz mięśnie do pracy, po – będziesz mieć mniejsze zakwasy. – Ciesz się miło spędzonym czasem na rowerze 🙂 Pestka . . Dzieci rozpoczynają naukę jazdy na rowerze z reguły bardzo wcześnie. Kiedy jednak mogą zostać uczestnikami ruchu? Kiedy muszą być pod opieką dorosłych, a kiedy mogą jeździć samodzielnie? Kask i kamizelka odblaskowa dla małych rowerzystów W 2011 w toku prac nad zmianą ustawy prawo o ruchu drogowym pojawiła się propozycja wprowadzenia obowiązku jazdy w kasku w stosunku do dzieci do lat 15-u. W ramach prac legislacyjnych ta propozycja nie znalazła jednak uznania wśród posłów i przepadła w głosowaniu. W konsekwencji rowerzyści (w żadnym wieku) nie mają obowiązku jazdy w kasku. Kwestia ta pozostawiona została dorosłym. Podobnie (na dzień dzisiejszy) obowiązku takiego nie zawiera wchodząca w życie w 2013 roku ustawa o kierujących pojazdami. Zobacz też: Karta motorowerowa – jak ją zdobyć, do czego uprawnia? Elementy odblaskowe (zarówno roweru jak i ubrania) są obowiązkowe w stosunku do rowerzystów w wieku poniżej 15-u lat poruszających się po drodze poza terenem zamieszkanym (w okresie od zmierzchu do świtu). Zobacz też: Czy karta rowerowa będzie obowiązkowa dla wszystkich rowerzystów? Kiedy dziecko może samodzielnie poruszać się po jezdni? Z reguły ten problem dotyczy mniejszych miejscowości i sytuacji dotyczących np. dojazdu do szkoły. Przepisy prawa o ruchu drogowym zawierają kilka okresów granicznych dla poruszania się dziecka po drogach i chodniku: dziecko w wieku do 7-u lat. dziecko w wieku 7-10 lat, dziecko w wieku 10-18 lat, Dziecko w wieku do 7-u lat może korzystać z drogi jedynie pod opieką innego rowerzysty w wieku powyżej 10-u lat (należy tu założyć, że osoba opiekująca się posiada kartę rowerową, prawo jazdy lub jest osobą pełnoletnią). Dziecko w wieku do 7-u lat może samodzielnie poruszać się częścią drogi przeznaczoną wyłącznie dla pieszych (chodnik). Ograniczenia nie obowiązują również w strefie zamieszkania. Zobacz też: Gdzie i jak uzyskać kartę rowerową? Z punktu widzenia przepisów dziecko w wieku do 7-u lat jadące na rowerze pod opieką osoby dorosłej traktowany jest jako pieszy. W przypadku dziecka w wieku 7-10 lat mamy do czynienia z pewną luką prawną i brakuje konkretnych regulacji. Z analizy pozostałych przepisów wynikają następujące zasady: dziecko nadal nie może samodzielnie poruszać się po drodze (aby to robić musi mieć kartę rowerową, a takiej nie może otrzymać) można założyć, że dziecko w tym wieku może poruszać się po drodze pod opieką osoby starszej (analogicznie do dziecka poniżej 7-ego roku życia). W przypadku dziecka w wieku powyżej 10-u lat: może poruszać się samodzielnie po drodze (bez opieki) wyłącznie jeśli posiada kartę rowerową; jeśli nie posiada karty rowerowej – może poruszać się po drodze pod opieką osoby starszej lub posiadającej co najmniej kartę rowerową. poruszanie się po chodniku podlega zasadom ogólnym. z dzieckiem w tym wieku nie można jeździć po chodniku jako opiekun (o czym później) - może poruszać się po chodniku zgodnie z odrębnymi zasadami) Karta rowerowa wydawana jest nieodpłatnie przez dyrektora szkoły podstawowej, gimnazjalnej ponadgimnazjalnej lub szkoły ponadpodstawowej po sprawdzeniu wiedzy i umiejętności niezbędnych do samodzielnego poruszania się po drodze. Poruszanie się z dzieckiem na drodze jako opiekun Osoba kierująca rowerem (a więc posiadająca odpowiednie uprawnienia, z racji posiadania karty rowerowej, prawa jazdy lub osiągniętego wieku) – może korzystać z pewnych udogodnień odnośnie poruszania się rowerem- opiekując się dzieckiem w wieku poniżej dziesięciu lat: Zobacz też: Obowiązkowe wyposażenie motocykla - niezależnie od szerokości chodnika, warunków atmosferycznych i innych przesłanek – może poruszać się po chodniku wraz z dzieckiem (w innym wypadku, z reguły musi korzystać z drogi) - może jechać drogą po jej lewej stronie (analogicznie dla ruchu pieszych – „pod prąd”). Jeśli korzystamy z przyczepki rowerowej dla dzieci – możemy poruszać się po ścieżce rowerowej o ile szerokość naszego pojazdu łącznie nie przekracza 90 cm. (zgodnie z definicją legalną roweru). Chcesz dowiedzieć się więcej, skorzystaj z naszego programu INFORLEX Plan kont dla firm – program To zależy w jakiej dyscyplinie. Poniżej zamieszczam fragment przetłumaczony książki Lance Amstronga "Pozycja na rowerze Przy określaniu optymalnej pozycji na rowerze najważniejszym czynnikiem jest wygoda. Lance sam doszedł do wniosku, że niezależnie od tego jak jego pozycja jest aerodynamiczna, jeżeli nie jest komfortowa, będzie sprawiać problemy i nie pozwoli na uzyskanie dobrego wyniku. Lance znacznie zmodyfikował swoja pozycję na rowerze od roku 1990, kiedy to z triatlonisty stał się kolarzem. Twoja pozycja też będzie wymagać modyfikacji w zależności od nabywanych umiejętności, wzrastającej siły, sprawności i wiary we własne możliwości. Pozycja podczas jazdy zależy od czterech czynników: jazdy Powyższe czynniki, wspólnie tworzą stan dynamicznej równowagi. Kiedy Chris dołączył do zespołu Amerykańskiej Federacji Kolarskiej, postrzegał Lance'a jako kandydata do 100-kilometrowej jazdy drużynowej na czas podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie na sylwetkę Lance'a podczas jazdy, aby przekonać go, że niezbędna są drastyczne zmiany. Aby wykorzystać siłę swoich mocnych mięśni ud, Lance bardzo pochylał się do przodu. Używał siodełka triatlonowego, które pochyla się nieco ku przodowi, w odróżnieniu od zwykłego siodełka, które jest równoległe do podłoża. Lance miał również bardzo nisko umieszczoną kierownicę, a siodełko uniesione. Pochylona do przodu sylwetka i wygięty kręgosłup zwiększały opory podczas jazdy. Pod nadzorem Chrisa Lance rozpoczął modyfikowanie swojej pozycji na rowerze. Zaczął od wymiany siodełka. Co więcej, Chris przesunął siodełko ku tyłowi, aby przemieścić punkty przyłożenia sił i lepiej wykorzystać potencjał mięśni łydek, pośladków i grzbietu. Podniósł także o kilkanaście centymetrów kierownicę i obniżył siodełko. Zmiany te pomogły Lance'owi uzyskać bardziej płaską, lepszą aerodynamicznie sylwetkę. Eddy Merckx, belgijska legenda lat siedemdziesiątych, a dzisiaj producent rowerów, pracował z Lancem na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy był dostawca sprzętu dla grupy Motorola (pierwsza grupa Lance'a). Merckx bardzo zwraca uwagę na prawidłową pozycje zawodnika. W filmie "Niedziela w piekle", opowiadającym o wiosennym klasyku Paryż - Roubaix z 1976 r., można zobaczyć jak Merckx zatrzymuje się na poboczu, zsiada z roweru, wyciąga klucz, odkręca śrubę, obniża siodełko o parę milimetrów, po czym wsiada na rower i dołącza do peletonu. Merckx pomógł Lance'owi wypracować optymalną pozycje na rowerze, bardzo bliską tego, co można zobaczyć dzisiaj. W 1996 r. Lance podpisał kontrakt z grupą Cofidis. Rozpoczął treningi pod okiem Cyrille'a Guimarda, dyrektora sportowego, który wcześniej opiekował się takimi gwiazdami Tour de France jak Greg LeMond, Bernard Hinault i Laureat Mignon. Guimard, dawny rywal Merckxa, lekko zmodyfikował sylwetkę Lance'a. Wyposażył również jego rower w kierownice węższą niż 42 cm, co wymagało zmiany przyzwyczajeń. Dzięki węższej kierownicy Lance trzymał ręce bliżej siebie, co poprawiło jego aerodynamikę. Dzięki ściśnięciu klatki piersiowej zmniejszyła się także powierzchnia czołowa zawodnika, a tym samym spadły opory jazdy. Wkrótce jednak rozpoznano u Lance'a raka, a grupa Cofidis rozwiązała kontrakt. Kiedy Lance odzyskał siły po chemioterapii, na nowo podjął trening pod nadzorem Chrisa. Początkowo utrzymywał pozycje wypracowana przez Guimarda. Jednak po kilku cięższych treningach zaczął się skarżyć na bóle w klatce piersiowej. Chris doszedł do wniosku, że dolegliwości te mogą wynikać z uciśnięcia klatki piersiowej i wyposażył rower Lance'a w kierownice 42-centymetrową, taką, jakiej używał na początku. Szersza kierownica pozwoliła na rozsunięcie ramion i zmniejszyła nacisk wywierany na żebra, a bóle wkrótce ustąpiły. Nie warto poświęcać komfortu jazdy dla lepszej aerodynamiki. Wygoda Każda osoba odczuwa komfort na swój własny sposób. Zależy on chociażby od indywidualnej gibkości, czy osobniczych odchyleń w budowie ciała, takich jak pronacja czy supinacja stopy, co wpływa na to czy zewnętrzna, czy wewnętrzna część stopy wywiera nacisk na pedały. Wielu kolarzy po kilku godzinach jazdy odczuwa bolesność w krzyżu, a Lance jest jeszcze bardziej podatny na tego typu dolegliwości. Zdiagnozowano u niego złamani piątego kręgu lędźwiowego, na wysokości pasa. Stan ten, zwany kręgozmykiem, jest uważany za wrodzony, ale powszechnie występuje u sztangistów i osób, które w wieku nastoletnim uprawiały sporty siłowe. Aby zminimalizować dolegliwości okolicy krzyżowej Lance regularnie wykonuje ćwiczenia rozciągające i poddaje się masażom, co zmniejsza napięcie mięśniowe. Zwraca szczególną uwagę na ćwiczenia okolicy lędźwiowo - krzyżowej i bioder (ćwiczenia rozciągające - patrz Rozdział 9). Biomechanika Innym czynnikiem wpływającym na pozycje kolarza w czasie jazdy jest biomechanika, czyli odpowiednie rozłożenie sił. Każdy robi to na swój sposób. Na przykład David Phinney - kolega Chrisa z drużyny 7-Eleven, który w 1986 roku był pierwszym amerykańskim zwycięzcą etapu Tour de France - jeździ z palcami nóg skierowanymi ku dołowi. Odbiega to od standardowego ułożenia stóp równolegle do podłoża. Phinney pedałuje z opuszczonymi palcami, ponieważ jego mięśnie czworogłowe są większe niż przeciętnie. Działają one jak wielkie tłoki popychające pedały. Taki sposób jazdy, korzystny dla Phinneya, innym zawodnikom nie przyniósłby dobrych rezultatów. Biomechanika Lance'a opiera się na silnych mięśniach czworogłowych uda, rozwiniętych w trakcie kariery triatlonowej. W rezultacie szybciej podjeżdża on pod górę stając na pedałach niż zachowując pozycje siedzącą, zużywa jednak przy tym więcej energii. Lance poświęcił sporo pracy na poprawienie jazdy w górach, ale dzięki temu mógł nawiązać walkę na górskich etapach Tour de France w 1999 roku. Biomechanika tłumaczy również, dlaczego podczas czasówek Lance jeździ z zaokrąglonymi plecami trzymając dłonie na dolnych częściach kierownicy. Z powodu kręgozmyku nie może się pochylić, więc kompensuje to przesuwając tułów do przodu, co skutkuje zaokrąglonymi plecami. Technika jazdy Jest to trzeci czynnik wpływający na pozycję kolarza na rowerze. Chodzi o sposób, w jaki rower zachowuje się podczas wchodzenia w zakręty, przyspieszania, hamowania czy innych manewrów. Ciało kolarza styka się z rowerem w trzech punktach: są to stopy, dłonie i pośladki. Tworzą on trójkąt, a od jego kształtu zależy technika jazdy. Zazwyczaj kolarz modyfikuje swoją pozycję na rowerze dla utrzymania równowagi i lepszej aerodynamiki, w zależności od ukształtowania terenu, prędkości i kierunku jazdy, zakrętów i zmian prędkości. Kiedy odnajdziesz już swoją optymalną pozycję, będziesz mógł ją łatwiej zmienić, gdy okoliczności cię do tego zmuszą. Aerodynamika Ostatnim czynnikiem jest aerodynamika. Odpowiednia pozycja redukuje opór jazdy i pomaga przyspieszyć w razie potrzeby. Niektóre pozycje są bardziej aerodynamiczne niż inne. Podczas czasówek Lance pedałuje z zaokrąglonymi plecami i tułowiem bardziej uniesionym niż u innych zawodników. "Badania, jakim poddano Lance'a, wykazały, że wysokość kolarza na rowerze nie jest tak istotna jak jego szerokość" mówi Dr Andrew Pruitt, kierownik Centrum Medycyny Sportowej w Kolorado, który wykrył kręgozmyk Lance'a na początku lat dziewięćdziesiątych. "Dla zawodnika lepiej jest utrzymać wąską sylwetkę żeby pruć powietrze jak strzała niż zbliżać tułów do ramy. Jeśli jednak zawodnik czuje się dobrze ze swoją sylwetką podczas czasówki, pojedzie lepiej niż gdyby na siłę przyjmował pozycję bardziej aerodynamiczną". Steve Hed to mechanik z niewielkiego w Minnesocie, który wyspecjalizował się w konstruowaniu aerodynamicznych obręczy, które redukują opór jazdy. Kiedy Lance startował w triatlonie i amatorskich wyścigach kolarskich, to Hed projektował dla niego koła, stosując najnowocześniejsze techniki i materiały. Ale nawet i on uważa, że aerodynamika ma swoje ograniczenia. "Kolarze w grupie jadąc w wachlarzu nie dbają o aerodynamikę, bo nie pracują wyłącznie na swój rachunek. Ale kiedy grupa się poszarpie i trzeba gonić uciekających, aerodynamiczna sylwetka staje się nagle istotna. Jest też kluczowa, gdy chce się zainicjować atak z grupy." Pozycja podstawowa Rozpocząć należy od podstawowej pozycji spoczynkowej, służącej jako wzorzec. Polega ona na równomiernym rozłożeniu siły między siodełkiem, kierownicą i pedałami. Tę pozycję łatwo modyfikować, aby dostosować się do różnych warunków jazdy. Kiedy kupujesz rower z dobrze dobraną ramą (Patrz Rozdział 2), warto poświęcić trochę czasu na precyzyjne dopasowanie własnej sylwetki do nowego roweru. "Rower musi wyglądać tak jak człowiek, który będzie na nim jeździł" mówi Dr Pruitt podsumowując swoje doświadczenia z wieloletniego leczenia bólów kolan i krzyża, czyli następstw złej sylwetki podczas jazdy. "Rower mistrza nie nadaje się dla każdego." Na dowód swych słów Dr Pruitt porównuje rowery Lance'a i jego kolegów z ekipy US Postal, wszystkie tej samej marki. Dla niewprawnego oka mogą wydawać się identyczne, ale rower Lance'a jest dostosowany do innej sylwetki niż rowery George'a Hincapiego, Kevina Livingstone'a, Tylera Hamiltona i innych zawodników. Zacznij od umieszczenia roweru na rolkach. Upewnij się, że przednie koło jest uniesione tak, aby znalazło się na poziomie tylnego koła, tkwiącego w uchwycie rolek. Jeśli nie masz dostępu do rolek, poproś kolegę o przytrzymanie roweru. Ustawienie roweru Wysokość siodełka Istnieje wiele gotowych wzorów na ustalenie wysokości siodełka, ale nie trzeba być matematykiem żeby wyczuć, jaka wysokość jest odpowiednia. Przy najniższym położeniu pedału noga powinna być lekko ugięta w kolanie, a biodra nie mogą przemieszczać się na boki podczas jazdy. Amerykańskie Centrum Przygotowań Olimpijskich stosuje następującą metodę: ustaw siodełko tak, żeby pozostawało 5 milimetrów luzu między piętą a pedałem, przy najniższym jego położeniu. Dodaj kilka milimetrów, jeśli twoje buty mają bardzo cienka podeszwę na pięcie, w porównaniu z przednią częścią stopy. Unieś siodełko o 2 - 3 mm także jeśli twoje nogi są długie w stosunku do wzrostu. Zawodnikom odczuwającym bóle kolan spowodowane chondromalacją (rozmiękanie i zwyrodnienie chrząstki pod rzepką, z następczym stanem zapalnym), siodełko ustawione wysoko może przynosić ulgę w bólu, więc w takim wypadku unoś stopniowo siodełko, aż zaczniesz balansować biodrami, a wtedy minimalnie je obniż. Zmieniaj wysokość siodełka stopniowo, co najwyżej o 2 mm, żeby uniknąć nadwerężenia mięśni nóg. Posłuchaj trenera Kiedy już ustalisz wysokość siodełka, sprawdź czy nie jest ono ustawione zbyt wysoko. Włóż kilka monet lub klucze do tylnej kieszeni koszulki. Jeśli podczas jazdy będą brzęczały, oznacza to, że balansujesz tułowiem i ramionami, a siodełko jest zbyt wysoko. Obniż je o ułamek milimetra. Przód/tył Obecnie panuje tendencja do przesuwania siodełka do tyłu, celem usprawnienia jazdy po górach. Na początek usiądź wygodnie pośrodku siodełka, a korbę ustaw poziomo. Opuść pion (nitkę z ciężarkiem) ze środka rzepki nogi, która znajduje się w przodzie. Powinien on zetknąć się ze środkiem osi pedału. Jest to położenie neutralne, które możesz zmienić przesuwając siodełko w przód lub w tył. Górale, czasowcy i niektórzy inni zawodnicy wolą, aby pionowa linia wypadała kilka centymetrów do tyło od osi pedału, żeby lepiej wykorzystywać siły przy twardych przełożeniach. I odwrotnie, torowcy i zawodnicy wyspecjalizowani w kryteriach ulicznych, wolą, aby ta linia wypadała bardziej w przodzie, gdyż mogą wtedy szybciej pedałować. Jeśli siedząc na siodełku nie możesz komfortowo dosięgnąć kierownicy, nie przesuwaj siodełka, ale ustaw inaczej kierownicę. Pochylenie siodełka Lance ustawia swoje siodełko równolegle do ramy przy pomocy poziomicy, od kiedy Eddy Merckx go tego nauczył. Jest to najlepsze ustawienie dla kolarza szosowego. Lekkie pochylenie może być korzystne, jeśli bardzo obniżasz tułów np. używając kierownicy LeMonda (triatlonowej), ale zbyt duże pochylenie spowoduje że ześliźniesz się naprzód, a ramiona przyjmą zbyt duże obciążenie. Wysokość kierownicy Przy dość wysoko ustawionej kierownicy (około cm poniżej górnej powierzchni siodełka) kolarz wykazuje tendencję do trzymania rąk na dolnej części kierownicy. Obniżenie kierownicy poprawi aerodynamikę, ale spowoduje ucisk klatki piersiowej i utrudni oddychanie. Z powodu kręgozmyku Lance'owi trudno jest się pochylić, więc jego kierownica ustawiona jest wyżej niż u innych zawodników. Nigdy nie ustawiaj kierownicy wyżej niż zaleca producent (zazwyczaj na wsporniku zaznaczona jest stosowna linia), gdyż może ona się wtedy złamać pod naciskiem rąk. Wielkość ramy Wymiary ramy, określające "zasięg" zawodnika są zależne od jego budowy anatomicznej i gibkości. Nie maj jednego wzoru na ustalenie wymiarów optymalnych, ale istnieje dobra ogólna zasada. Kiedy siedzisz wygodnie z lekko ugiętymi łokciami i dłońmi na dźwigniach hamulca i spojrzysz w dół, przedni tryb powinien być zasłonięty przez kierownicę. Z czasem może się okazać, że korzystne dla ciebie byłoby wydłużenie ramy - poprawi aerodynamikę i spowoduje spłaszczenie sylwetki na rowerze. Inny sposób ustalenia optymalnej długości ramy polega na swobodnym pedałowaniu na rolkach z rękami na uchwytach kierownicy, jak podczas zjazdów. .Kiedy kolano jest w najwyższym położeniu, zbliż do niego lekko zgięty łokieć. Jeśli łokieć i kolano ledwo się stykają lub pozostaje między nimi do 3 cm luzu, wszystko jest w porządku. Jeśli zachodzą na siebie - rama jest zbyt krótka. Rozmiar ramy zależy także od długości górnej rury. Chociaż wszystkie ramy mają ten sam romboidalny kształt, są między nimi różnice, możliwe do wychwycenia przy pomocy miarki. Na przykład włoskie ramy mają górne rury równe lub o 1 cm krótsze od rury podsiodłowej. Niektórzy amerykańscy producenci proponują ramy z górnymi rurami dłuższymi od podsiodłowych o 2 cm. Przeciętna kobieta ma krótszy tułów i ramiona niż mężczyzna i dlatego rowery Georgeny Terry mają górną rurę krótszą od podsiodłowej. Szerokość kierownicy Szerokość kierownicy powinna być równa szerokości barków. Możesz dobrać nieco szerszą kierownicę, aby ułatwić oddychanie podczas jazdy. Niektóre modele mają zwiększony wymiar pionowy kierownicy - dla zawodników z dużymi dłońmi. Dolny, płaski odcinek kierownicy powinien być poziomy lub lekko pochylany w dół od strony tylnego hamulca. Dźwignie hamulca Dźwignie hamulca można przesuwać po kierownicy, aby ustalić ich optymalne położenie: kompromisowe między koniecznością hamowania i trzymania rąk na kierownicy. Dla większości kolarzy najlepiej jest, gdy linia prosta poprowadzona z dolnej, poziomej części kierownicy przecina końcówki dźwigni. Długość korby Obecnie panuje tendencja do wydłużania korby Zwiększa to siłę nacisku na pedały, ale może niekorzystnie wpłynąć na szybkość. Długość korby określa tabela: Wewnętrzna długość nogi Długość korby 85 cm 175 mm Długość korby jest mierzona pomiędzy środkami śrub mocujących pedał i korbę do suportu. Jest zazwyczaj zapisana na wewnętrznej stronie korby. Posłuchaj trenera Optymalna wysokość kierownicy zależy także od ruchomości dolnego odcinka kręgosłupa. Stań prosto i wykonaj skłon starając się dotknąć dłońmi podłogi. -Jeśli nie możesz dotknąć podłogi, ustaw kierownice na wysokości siodełka -Jeśli dotykasz podłogi końcami palców, ustaw kierownicę 5 - 10 cm poniżej siodełka -Jeśli dotykasz podłogi całymi dłońmi, ustaw kierownicę 10 - 15 cm poniżej siodełka Pozycja ciała Głowa i szyja Unikaj spuszczania głowy, zwłaszcza, gdy jesteś zmęczony. Od czasu do czasu przechylaj głowę na boki, aby rozluźnić mięśnie karku. Tułów i ramiona Im mniej ruchu tym lepiej. Wyobraź sobie ile kalorii zużyjesz poruszając tułowiem i ramionami podczas 40 - kilometrowej jazdy - wykorzystaj tę energie na pedałowanie. Unikaj również garbienia się i schylania nad kierownicą, kiedy jesteś zmęczony. Od czasu do czasu zmień przełożenie na twardsze i stań na pedałach, zapobiegniesz w ten sposób zesztywnieniu pleców. Ramiona Strzeż się rigor mortis kolarzy! Utrzymuj łokcie zgięte i rozluźnione, aby dobrze amortyzować wstrząsy i szybko zmienić kierunek jazdy w razie konieczności. Trzymaj łokcie przy boku, a nie odchylone od tułowia - zwiększysz opory jazdy. Dłonie Zmieniaj często położenie dłoni celem uniknięcia zdrętwienia palców i zdrętwienia karku. Trzymaj kierownicę silnie, ale delikatnie. Zbyt silny uchwyt jest niepotrzebny i spowoduje straty energii. -Chwyt za dolną cześć kierownicy pozwala na łatwe kierowanie rowerem i optymalne wykorzystanie hamulców. Chwyć tak kierownicę na zjazdach i przy wysokich prędkościach jazdy. -Pozycja z dłońmi na dźwigniach hamulca jest położeniem pośrednim, z którego łatwo przejść do innych w razie potrzeby. Pozwala na łatwe hamowanie, a także na szybkie podniesienie się z siodełka, gdy wymaga tego jazda. -Chwyt za górna część kierownicy, zwłaszcza blisko wspornika jest jedną z ulubionych pozycji Lance'a podczas wspinaczki. Pozwala lepiej wykorzystać siłę łydek, mięśni grzbietu i ramion. -Kiedy stajesz na pedałach, chwyć kierownicę delikatnie i balansuj ciałem na boki w rytm obrotów pedałów. Zawsze dokładnie zaciskaj palce na kierownicy, abyś nie wypuścił jej gdy najedziesz na jakąś przeszkodę. Pośladki Przesuwając się na siodełku w przód i w tył możesz zaangażować różne grupy mięśni. Może to być przydatne w czasie długich podjazdów. Ruch do przodu wzmaga działanie mięśnia czworogłowego uda, podczas gdy ruch w tył angażuje mięśnie pośladków i łydki. Stopy Aby uniknąć urazu kolana, dąż do takiej pozycji stopy, która jest dla ciebie fizjologiczna, niezależnie od tego czy obciążasz tylną czy przednią cześć stopy. Eksperymentuj podczas jazdy aż znajdziesz optymalne ustawienie, możesz również zlecić zrobienie tego w sklepie rowerowym. Możesz również zastosować system połączenia stopy z pedałem, który pozwala na swobodne ruchy stóp. Umieść bloki w taki sposób, żeby najszersza cześć stopy znajdowała się na osi pedału lub lekko z przodu. Rower dla kobiety Mężczyzna i kobieta tego samego wzrostu mają różne szerokości ramion, długości tułowia i ramion, ale większość rowerów i ich oprzyrządowania projektuje się i testuje z myślą o mężczyznach. Celem zaspokojenia potrzeb kobiet w tym zakresie, dwie panie założyły firmy wytwarzające rowery i sportowe ubrania dla kobiet. W 1985 roku Georgena Terry założyła Terry Precision Bicycles z siedzibą w Macedon, NY. "Nasze rowery przystosowane są do wzrostu kobiet" mówi Terry, inżynier mechanik i zawodniczka. "Około 99% kobiet w USA ma 145 do 175 cm wzrostu, ze średnią 160 cm. Przeciętna waga kobiety wynosi 60 do 65 kg. Inni wytwórcy produkują ramy dla ludzi mierzących 158 do 185 cm. Nie są to wymiary typowe dla pań." Terry Precision Bicycles rozpoczęło produkcję od ram do rowerów szosowych i górskich, mniejszych niż typowe. Ramy te mają górne rury znacznie krótsze niż podsiodłowe - ważna różnica pozwalająca kobietom przyjąć lepszą pozycję podczas jazdy. Przy obecnej, rosnącej popularności firmy dwie trzecie produkcji stanowi oprzyrządowanie, takie jak siodełka przystosowanej do szerszej, kobiecej miednicy, kierownice z niewielkim wgłębieniem aby lepiej ułożyć dłonie na dźwigniach hamulca i odzież sportowa. Inna linia kolarskich produktów dla kobiet została wypuszczona przez firmę Wylder, Inc. z Santa Cruz w Kalifornii. Ich rowery i komponenty noszą nazwę Juliana, od dwukrotnej mistrzyni świata w kolarstwie górskim, Juli Furtado. Jest ona współudziałowcem w firmie i projektantką rowerów i sprzętu. "Nasze siodełka, kierownice i wsporniki do rowerów szosowych i górskich dostosowane są do wymiarów ciała kobiecego" wyjaśnia Furtado. "Kiedy zrezygnowałam z czynnego uprawiania sportu w 1997 roku, myślałam o tym czym chcę się zająć w przyszłości. Stwierdziłam, że chcę projektować rowery i komponenty dla kobiet. Kobiety oczekują od kolarstwa czego innego niż mężczyźni. Interesuje je bardziej estetyczna strona jazdy, podziwianie krajobrazu, jazda w towarzystwie. Kobiety wchodząc do sklepu rowerowego powinny mieć wybór produktów dostosowanych do ich potrzeb." Obie panie zgadzają się co do tego, że kobiety bardziej interesuje wygoda niż aerodynamika na rowerze, a większa wygoda oznacza bardziej wyprostowaną sylwetkę".

jazda na rowerze przy kręgozmyku